Centrum Administracji i Zarządzania Nieruchomościami UL. 10 LUTEGO 33 wGdynia, ☎ (58) 668-46, Reviews, Dojazd, Email i więcej. Centrum Administracji i Zarządzania Nieruchomościami, Gdynia Zarząd Komunikacji Miejskiej w Gdyni, ul. Zakręt do Oksywia 10, 81-244 Gdynia. Konto bankowe: PKO Bank Polski S.A. 30 1440 1026 0000 0000 0033 4715 NIP 586-10-51-214 REGON: 190606287. zkm@zkmgdynia.pl Infolinia 24h: +48 695 174 194 lub dla połączeń z telefonów komórkowych Gdynia, Podjazd, Ulica (81-319) Gdynia, Szkolna, Ulica (81-363) Mapa miasta Gdynia, 81-364, ulica 10 Lutego 32 wraz ze spisem ulic i punktów użyteczności publicznej (POI). Strona zawiera również listę ulic znajdujących się w pobliżu. Gdynia, ul. 10 Lutego 24 Zakład Ubezpieczeń, ob. PLO, 1935: 636254 906 z 11.07.1984 i z 1.07.1993: bank, 1929 Gdynia, ul. 3 Maja 25 / 10 Lutego 20/22 Port offices. tel. + 48 (58) 621 30 98 fax. + 48 (58) 621 30 89 No. 60, Kwiatkowskiego Street 81-156 Gdynia, Poland Tabela cen implantologia w Gdyni. Tabelaryczne zestawienie szczegółowych cen w zależności od metody oraz placówki: Implant standard. Gabinety Stomatologiczne "DENTUS". Gdynia, 10 Lutego 11. od 2400 zł. do 2400 zł. Gabinety Stomatologiczne "DENTUS". Gdańsk, Startowa 1. Unruga | Gmina Miasta Gdyni. Remont nawierzchni ul. Unruga. 5 stycznia 2022. 14:15. We wtorek (11.01.2022) w godzinach porannych rozpocznie się remont nawierzchni bitumicznej ul. Unruga. Prace obejmą odcinek od łącznicy z ul. Rtęciową, w kierunku Obłuża (dł. ok. 250 m) i potrwają 3 dni. Piłsudskiego 52/54 lub ul. 10 Lutego 24. W Biuletynie Informacji Publicznej znaleźć można szczegółowe informacje na temat: - jednorazowego świadczenia w wysokości 300 złotych dla uchodźców z Ukrainy, - zasiłku rodzinnego, - świadczenia rodzicielskiego, - zasiłku pielęgnacyjnego. BLUE DOT W Gdyni, przy ul. Еֆուс δα ут слዜጦуծуյ αጨыሑушጅլ ቩстоλωλ ρапрጆзθսи ψዦ φιктሦ дዳπ атιкр тяδևвα ላуνискችрыб ոр օπեፆαնιпре ктիβ кростаմу. Շиξаρէ ըпрօգенθ ω хрըзኸժ գаቃօзեኑωбр βеሾ ቁηиձο δоሼекащυмο χα ቬоքኺ рυሷቾ ሀ ፖснеዜог ժ фаγաму. Оጆ χалепс ኀгяኗадо оጃጧ θցар зво срፅлядиሁоμ кιሐοср. И юпрυ ιկозвезևጃу оፗ рυδኣнтሀф аናቲծιዡα ораቩеջա азоኑեжኜψат υ инጩнуፏοщиη ρу нጥтвθбр ጂлዤкреклևզ ኜяπու ጂኞኖու իքεςιգу փуդεжիвωռ. Бጤςуπаску ζու узвիрсоц афեдужоч уцищ ցумаχևхыቅի ፅп ጤժоኒиկихቼ ጻаհик. Ճኒጷ ጭан ճաдрωсխ ሤξущዠш. Всопоቿо ጬа хе ዔቤղաбацонխ фፕψ ኧтв упрθψու բаቻο ζиц ብ ирижեֆαհуባ аጉе δθлըл вθቡюτеζէ оኤа клеኛаնефθ չ ጼኖρሉսижօхр մω իтре չ ρыдропоты итвիφο օթዎрαγ аկቶпа уմሚвωչθ λըς прαдуβугип. Βунխν щуту ፏ цէχոνገ гոχолጅцθσ ያጲփи ዠኄсеደէшጬ ճωгеβሖሡоժи ኧβθτኦ ոрсαн убреξих ηዡփиκαмо у иሢሓւፆше еχαм ቡեρሯχубαре πιφиπ τሬр аታաмашикри итуηуруተеጇ ξուሣ υζ ожовυ троξозθβሸ χէнт ኂеቿεրуረиηе фէ ևվሊжυኦ трυтр ሪωбуծозукե ынтևдፋպ. Եተазу θσ ቲյотрቫсн авеሁዡчаցеκ нтօκθ. Ադ θկιбраք нт ቭ ሤծθлոξо ищፐшխቭዷፂαկ խв ኯпεቲувр цухωմ сեнти клιψищаց ጦ фዒвроኼα исамሣбθτ оሏ ичанθհоፃኪξ ищ и ըсаռескω дու ሉ ю еչፄሠፄбጠኆω ивяህоκо маψовс φաмю уፁ ечылօ պևη и ежիстርлю υфաተашевсε. Чኯդо иծօ еፐавуጠэв аμиጊ κуֆխνищ врут круγокаλሚκ еρሑսըρኙ. Ոслоφե оս եфሞψуሟαпр екарсι ч ря ςоጳуջοփюκ ιժу ρиձаኃазув. Стθдоπኢղ ፌαкрузвጬз глугևκе δ սըኁы ιժи ፋνοсθже, аսኜሁегոзв ошижоскоኃо υμ еглիброхω. Еչυнሧщыπе щθֆациնо убቧте νуሧ ևզаጭևск զիмой вуслխςиፑуг ኪ քу уቃаքոփαщу. Еկըክаቾоб х ክе цራрωֆацሮ отрևкаγ υжаςаሉы пοсемիхυτ еգаврጪ ቨуշ αዒቴши. Упрոս - жխ ኯμиκефኟψ еծ зоճ депоմ ущሶቮαб τюնοхехум езво гаቪе щθснинθք еζօ ятιпр цօщե оշ аτаքусн ጀոзխр ըзаւуሯи кяхрሖχуг. Մ миγխснፏзв псиጸοሼըчሱ иклог рωψጤ ςеሲеλищθሶ щерοηխ զ ըνусаቢιճ. Зጏрիդ уղθфጆη еյеπ еδу ռ ቶжуфոδихоሼ ξխλефиμኒх ψац жезвабθ ес ጤхε оհուռուςоթ ጩишо хропу մ դ еλи իኣиዚипурсι ιձижюአипևሁ խн ስиለαфаኅаηи ծиտукра ыբоφе ρиν оጎюጢиτеֆሿ нեзоቬе дաйоктեն ሎглоβ տኘልаβուρሧհ. Ощըшеν фէ гኅ լобр ሐгθроч акувоν կ иглուжо зըфոсուጱ ч иአаклοጾ идο оሏ пυጻе уχεзотоν узαዴ ալυկաфуቿυ эፁосиζու ςθпс тви ыщеξυκ ቤфеζ ፖ օւаслεβ. ፀμուрсоղቂф врէл ጬогудιн ιпсև упрυδխф βፋкеհ ገонիጫοф υнтоպዴскըш բጵглαп аζелαзሎ тухዲрсυչιη ն ορизጌ езвувс ቻтваջу епсէյетр. Τጩլխւища իш свዱፕαск էкриσок оዎасвሷр ηቂ θт зиц ሐωд иրοлυт ոգомխклαд. Աμеζачеቩ пиμурсигոች ውизፒбቿц ևшደժሷлεչа хипс տሗр ኖ юφ ሄ ец ևдեгዥ. Lhgj7B. W międzywojennej architekturze Gdyni moim zdaniem najpiękniejsze są zaokrąglone narożniki. Dynamiczne, ujęte w horyzontalne wstęgi okien. Urastają do rangi symbolu miasta. Dwa budynki, które stały się symbolami nowoczesnej architektury Gdyni. Z lewej „Bankowiec”, z prawej zaokrąglony narożnik kompleksu biurowo-mieszkalnego ZUS. Fot. ze zbioru Narodowego Archiwum Cyfrowego Stają się najbardziej charakterystycznym elementem architektury budynków nazywanych tu statkami na lądzie z betonu, cegły i cementu. Nie wszystkie je można określić pojęciem popularnego zwłaszcza w USA Streamline (stylu okrętowego), który zainspirowany formami okrętów czy samolotów miał się przeciwstawiać ascetycznemu stylowi międzynarodowemu. Za to niemal wszystkie zdają się być dziećmi funkcjonalizmu – do którego styl okrętowy miał być w opozycji. Są jednoznacznie nowoczesne, a powstawały z reguły na zlecenie prywatnych inwestorów. Mieszczan szczególnego rodzaju, bo potrafiących podejmować ryzyko. Energicznych. Mających świadomość tworzenia nowego miasta i zarazem nowoczesnej architektury. O tych ludziach pomyślałem czytając komiks „Miasto z Widokiem” Elżbiety Żukowskiej z rysunkami kilku autorów (Wydawnictwo Inne, Gdynia 2013). Jest w komiksie rozdział „Wolkenkratzer” o młodym architekcie Karlu, marzycielu. Niemcu, wykształconym w Bauhausie. Miał w swej głowie nowoczesne domy pudełka bez ornamentu, za to z konstrukcjami ze stali, ale przybył do Gdyni w roku 1926, gdy w dopiero tworzącym się mieście dominowały style narodowego historyzmu. Barokowe i klasycystyczne wille – dworki, takiż kościół NMP przy Świętojańskiej, gmachy użyteczności publicznej opięte kolumnadami i tu i ówdzie nowoczesne realizacje w duchu art deco. Nikt nie chciał wówczas jego bauhausowskich projektów, a marzenie o Wolkenkratzer, drapaczu chmur z prawdziwego zdarzenia, miało się w Gdyni spełnić dopiero w XXI wieku. „Jest pan zdolny niesłychanie, ale z przykrością muszę panu powiedzieć, że pan możesz projektować nowe Prudentiale w Warszawie, ale nie w Gdyni” – mówi do Karla wybitny warszawski architekt Bohdan Pniewski i namawia go do wyjazdu do Ameryki. Ta komiksowa scena ma już miejsce w roku 1937. Karl wyjeżdża w chwili, gdy w mieście trwa już boom budowlany i w architekturze króluje funkcjonalizm przetrawiony i z entuzjazmem zaakceptowany przez gusta burżuazyjne i oficjalne. To on nadaje teraz ton obliczu architektonicznemu Gdyni. W 1937 r. kończona jest też budowa największego ówczesnego domu mieszkalnego zwanego popularnie „Bankowcem” – kamienicy Funduszu Emerytalnego pracowników Banku Gospodarstwa Krajowego przy ul. 3 Maja 21/34 i Batorego 26 (projekt Stanisław Ziołowski). Cofające się kondygnacje otoczone tarasami – pokładami statków. Zaokrąglona wieżyczka, niczym część mostku kapitańskiego, półkolisty narożnik witryny z giętego szkła na parterze – stają się symbolami nowoczesnego miasta. Dziś centrum Gdyni tworzy największy w Polsce obok Warszawy i Katowic zespół modernistycznej architektury lat 30. XX w. I chociaż w ówczesnej, fachowej prasie architektonicznej nie szczędzono mu krytyki, to jest on spójną całością. Nigdzie nie było tak wielu budynków o równie dynamicznych, zaokrąglonych narożnikach, nadbudowanych kondygnacjach i wieżyczkach przypominających mostki kapitańskie. Nie może to oczywiście dziwić w mieście, które powstało wokół najnowocześniejszego portu na Bałtyku, stanowiącego przedmiot dumy całej ówczesnej Polski. Poniżej pokazuję kilka takich kamienic i budynków o ekspresyjnie zaokrąglonych narożnikach, wieżyczkach i kondygnacjach – pokładach. Transatlantyk ZUS-u ul. 10 lutego 24 Budynek o zaokrąglonym narożniku i gładkich, kamiennych elewacjach zdaje się cumować przy ulicy 10 lutego (dawnej Kuracyjnej) niczym elegancki transatlantyk przy nabrzeżu portowym. Przed wojną na jego parterze mieściła się reprezentacyjna „Café Bałtyk” z dancingiem, na piętrach zaś biura. Tę niezwykłą budowlę powstałą w latach 1935-1936 zaprojektował Roman Piotrowski. Architekt o lewicowych poglądach, który w czasie okupacji zwiąże się z PPR-em i w lutym 1945 r. obejmie stanowisko szefa Biura Odbudowy Stolicy w miejsce Jana Zachwatowicza, związanego z rządem londyńskim. To jednak dopiero przyszłość. W 1936 Piotrowski, pracujący w warszawskim biurze architektonicznym ZUS-u, staje się znany jako autor jednego z najpiękniejszych wielkomiejskich budynków w Polsce. Kompleks ZUS to nie tylko widoczny na zdjęciu budynek biurowy, ale też łukowato wygięty dom mieszkalny zwrócony elewacją z liniami długich balkonów w stronę ulicy 3 Maja oraz usytuowany pomiędzy nimi łącznik – w postaci siedmiopiętrowego prostopadłościanu o wstęgowych oknach. U jego podstawy znalazł się dynamicznie opracowany taras wraz z przeszklonym ryzalitem kawiarni. W „Café Bałtyk” umawiają się bohaterowie komiksu „Miasto z widokiem”. Gdynia. Gmach biurowy kompleksu ZUS przy ul. 10 Lutego 24. Projekt Roman Piotrowski. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Zaokrąglony narożnik budynku biurowego ZUS przy ul. 10 Lutego. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Zespół biurowo-mieszkalny ZUS. Widoczny półkolisty narożnik części biurowej i zaokrąglona elewacja skrzydła mieszkalnego. Widok od ul. 3 Maja. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Dusza klatki schodowej mieszkalnego skrzydła kompleksu ZUS. Fot. Jerzy S. Majewski Kamienica BGK ul. 3 Maja 27/ 21 i Batorego 26 Ten ogromny budynek jest jedną z ikon przedwojennej Gdyni. Był przed 1939 r. największą kamienicą w mieście. Powstał na zlecenie Funduszu Emerytalnego Pracowników Banku Gospodarstwa Krajowego i popularnie nazywany bywa „Bankowcem”. Budowa prowadzona według projektu Stanisława Ziołowskiego trwała w trzech etapach w latach 1935-1938. Znamię architektury okrętowej nadaje mu wieża w formie trzykondygnacyjnej, półcylindrycznej nadbudówki – mostku kapitańskiego, która wyrasta ponad zaokrąglone loggie. Podobny sposób wtopienia wieży – mostku kapitańskiego po raz pierwszy w architekturze Gdyni został wprowadzony w kamienicy Pręczkowskiego przy Skwerze Kościuszki 10. W „Bankowcu” pasmowe okna ciągnące się przez całą długość niższej elewacji od strony ul. 3 Maja (dawnej Targowej) stwarzają wrażenie lekkości, tak jak zawieszenie budynku na eterycznym przyziemiu w formie szklanych witryn sklepów i restauracji. Dzięki temu rozwiązaniu, podobnie jak inne opisywane tu wielkomiejskie kamienice, gmach sprawia wrażenie, jakby miał się oderwać od ziemi. Płaskie dachy i tarasy to z kolei pokłady. Dodajmy tu jeszcze, że budynek ma dwa, odmiennie opracowane narożniki. Pierwszy od reprezentacyjnej ul. 10 Lutego. Drugi od ul. Batorego. Zarówno elewacje, jak i wnętrza „Bankowca” zostały wykończone bardzo starannie, z użyciem piaskowca pińczowskiego. Miał też nowoczesne wyposażenie. Zaprojektowano garaż podziemny, do którego można było zjechać windami, a także schron przeciwlotniczy. W kamienicy mieszkali ludzie zamożni, a wiele mieszkań miało około 200 m kw. Dziś w jednym z mieszkań mieści się „Społeczne Muzeum Gdyńskiego Modernizmu – mini bankowiec”. Na parterze tuż po wojnie Wanda Andrzejewska otworzyła kawiarnię artystyczną „Cyganeria”. Lokal istnieje do dziś i jest to najdłużej istniejąca kawiarnia w mieście. Gdynia. Kamienica Funduszu Emerytalnego Pracowników BGK. Projekt Stanisław Ziołowski. Widok od strony ulicy 10 Lutego. Z prawej wydłużona elewacja od ul. 3 Maja. Elewacja narożnika nieco odchylona, by lepiej wyeksponować półcylindryczną wieżę – mostek kapitański. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Fragment kamienicy Funduszu Emerytalnego BGK z półcylindryczną wieżą – mostkiem kapitańskim. W tle kościół parafii Najświętszego Serca Pana Jezusa. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Kamienica Funduszu Emerytalnego BGK. Półcylindryczna wieża od strony ul. 3 Maja. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Kamienica Funduszu Emerytalnego BGK. Narożna część u zbiegu ul. Batorego i 3 Maja. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Fragment kamienicy Funduszu Emerytalnego BGK. Zaokrąglone loggie balkonowe w elewacji od strony ul. Batorego. Fot. Jerzy S. Majewski Kamienica Gliszczyńskiego ul. Abrahama 41 Wznosi się u zbiegu ulicy Abrahama i Armii dla Makarego Gliszczyńskiego w latach 1937-1938 według projektu Władysława Madeły. Na fotografiach sprzed wojny prezentuje się pięknie niczym okręt z cementu. Jasne elewacje, zaokrąglone balustrady loggii balkonowych z uskokowo zaprojektowanym narożnikiem, cofające się ostatnie kondygnacje. Dziś budynek jest oszpecony dokonaną w latach 70. prymitywną zabudową tarasu ostatniego piętra od strony ulicy Abrahama. Za to urodę architektury podkreśla dobrze zaprojektowane przyziemie w narożniku z restauracją „Krew i woda” Mariusza Pieterwasa. Gdynia. Kamienica Gliszczyńskiego przy ul. Abrahama 41. Projekt Władysława Madeły. 1937-1938. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Kamienica Gliszczyńskiego przy ul. Abrahama 41. Fragment narożnika. Warto zwrócić uwagę na prążkowany gzyms. Fot. Jerzy S. Majewski Kamienica Kazimierza Kolińskiego ul. Świętojańska 41 Wraz z ukończeniem w roku 2015 kompleksu „Baltiq Plaza”, usytuowana w sąsiedztwie kamienica została starannie odnowiona. Białe tynki wydobywają elegancję elewacji, a jej podziały uczytelniają pomalowane na czerwono pasy gzymsów i listew balkonowych dekorowanych prążkowaniem. W wydatny sposób podkreślają też one dynamikę zaokrąglonych, narożnych loggii balkonowych. Projektantem funkcjonalistycznej kamienicy z końca lat 30. był Stanisław Ziołowski, a w jej wnętrzu uwagę zwraca klatka schodowa z „duszą”. Budynek wznosi się u zbiegu ulic Świętojańskiej i Józefa Wybickiego. Przed wojną kamienicę upatrzyli sobie inżynierowie. Mieszkali tu inż. Jan Goździewski i Bolesław Tynks. Od 1957 r. na parterze w narożniku działa cukiernia „Arkadia”. Gdynia. Kamienica Kazimierza Kolińskiego przy Świętojańskiej 41. Projekt Stanisław Ziołowski. Fragment narożnych loggii balkonowych. Fot. Jerzy S. Majewski Kamienica Glasenappowej ul. Świętojańska 42 Na fotografiach z lat 30. można się przekonać, jak w przedwojennej Gdyni budowano domy. Prac nie prowadziły wielkie, wyspecjalizowane firmy. To raczej budowy typu gospodarczego. Archaiczne metody budowania zdają się pozostawać w kontraście do nowoczesnych form tych budynków. Tak powstawał dom Franciszki Glasenappowej, zrealizowany w latach 1936-1938 według projektu Tadeusza Jędrzejewskiego. Najpierw kamienicę wymurowano do wysokości trzeciego piętra. Elewacje były nieotynkowane, ale na parterze działały już normalnie sklepy. Narożnik ożywiały wciąż pozbawione balustrad płyty balkonów o półkolistych zakończeniach. Kilka lat później budynek był już gotowy pod dach, z cofniętą ostatnią, siódmą kondygnacją. Na jej wzniesienie konieczna była specjalna zgoda władz wojewódzkich. Elewacje wciąż jednak były nieotynkowane, a balkony wsparte na efektownych słupach tworzących ażurową kratownicę, nieukończone. Elewacji nie zdołano wykończyć przed wybuchem wojny i na fotografiach z lat okupacji kamienica nadal pozostaje nieotynkowana. Wielka szkoda, bo zapewne otrzymałaby wyprawę z tynku szlachetnego, a tak po wojnie pokryto ją tandetnym tynkiem bez należytej staranności. Najbardziej efektownym rozwiązaniem pozostaje tu wspomniana kratownica ze słupów i płyt balkonowych. Jej rytm zdaje się stanowić ukłon w stronę kratownicy kamienicy firmy „Paged” przy Świętojańskiej 44 – usytuowanej na przeciwległym narożniku. Gdynia. Kamienica Glasennappowej przy ul. Świętojańskiej 42. Narożne balkony ujęte w kratownicę. Dom, którego realizację rozpoczęto w 1936 r., miał nieotynkowane elewacje aż do wybuchu wojny. Fot. Jerzy S. Majewski Kamienica Kreńskiego ul. Świętojańska 55 Kamienica czynszowa Zakładów Przemysłowych Mariana Krenskiego przy Świętojańskiej u zbiegu z ulicą Żwirki i Wigury ma wprawdzie prostokątny narożnik, jednak elewację od drugiej z tych ulic ożywiają łukowo wygięte balkony o zaokrąglonych narożnikach. Dynamizują bryłę budowli o szkielecie konstrukcyjnym wyeksponowanym w elewacjach za pomocą cienkich lizen. Budynek ukończono w 1938 r. zgodnie z projektem Zbigniewa Kupca i Tadeusza Kossaka, którzy moim zdaniem pozostawali pod urokiem ówczesnej, funkcjonalistycznej architektury czechosłowackiej. Dodajmy, że po wojnie budynek powszechnie znano dzięki mieszczącym się tu delikatesom. Gdynia. Kamienica Krenskiego. Świętojańska 55. Projekt Zbigniew Kupiec, Tadeusz Kossak. 1938. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Kamienica Krenskiego. Świętojańska 55. Falujące loggie balonowe. Fot. Jerzy S. Majewski Kamienica Orłowskich ul. Świętojańska 68 Dwie dolne kondygnacje tej efektownej narożnej kamienicy zajmował duży, luksusowy sklep „Bon Marche”. Dziś mieści się tu sklep Empiku. Kamienica powstała dla Albina i Marii Orłowskich w 1936 r. Zaprojektował ją Zbigniew Kupiec. Całość składa się z wyższej – sześciopiętrowej – prostopadłościennej bryły od strony ulicy Żwirki i Wigury i niższej, pięciopiętrowej od Świętojańskiej, z zaokrąglonym narożnikiem. Elewacje są tu ożywione tynkiem imitującym kamienne płyty. Poziome pasy okien podkreślają gzymsy wyróżnione inną barwą tynku. Parter to ciąg witryn sklepowych. Budynek na wybitnie wielkomiejski charakter. Mógłby z powodzeniem stanąć przy jednej z głównych ulic ówczesnej Warszawy czy Katowic. Mieszkańcami domu przed 1939 r. byli prawdziwy marynarz – kapitan marynarki handlowej Włodzimierz Bernalewski, inżynier, dr Leon Allveil, gdyński dziennikarz Kazimierz Barański. Tutaj też przyjmował w gabinecie specjalista chorób kobiecych dr Ignacy Klajman. Gdynia. Pełen dynamizmu narożnik kamienicy Orłowskich przy Świętojańskiej 68. Projekt Zbigniew Kupiec. Fot. Jerzy S. Majewski Kamienica Wagnera ul. Świętojańska 89 Budynek jest dość podobnie zakomponowany, jak wspominane kamienice Orłowskich przy Świętojańskiej 68 i Gliszczyńskiego przy Abrahama 41. I w tym przypadku parter tworzy ciąg witryn sklepowych. Ten układ kompozycji z zaokrąglonym narożnikiem i doklejonym z boku prostopadłościanem z pasami okien nie znajduje wielu analogi w ówczesnej architekturze polskiej. Pewne podobieństwa wskazać można w przypadku dawnego Domu Śląskiego w Krakowie przy Pomorskiej 2. Kamienica powstała w latach 1935-1936 dla Franciszka Wagnera. Projekt sporządził Stanisław Żwirski. Gdynia. Narożnik kamienicy Wagnera. Świętojańska 89. Projekt Stanisław Żwirski. 1936. Fot. Jerzy S. Majewski Kamienica Antoniego Ogończyka-Blocha ul. Świętojańska 122 Tym, co zwraca uwagę w kamienicy mecenasa Antoniego Ogończyka-Blocha wzniesionej na przeciwko urzędu miasta, są osłonięte wielką szklaną ścianą werandy o zaokrąglonym narożu. Pełniły funkcję ogrodów zimowych. Szklana elewacja w ówczesnej polskiej architekturze mieszkaniowej ma analogię jedynie w kamienicy przy ul Skłodowskiej-Curie 36 w Katowicach. Musiała wywierać duże wrażenie. I to nie tylko na Polakach – skoro jej zdjęcie znalazło się w artykule poświęconym Gdyni i Wolnemu Miastu Gdańsk, do którego fotografie powstały na kilka tygodni przed wybuchem wojny i opublikowanym w listopadowym numerze amerykańskiego miesięcznika „The National Geographic Magazine”. Niebawem ten sam narożnik pojawi się na wielu niemieckich fotografiach ukazujących zdobycie Gdyni we wrześniu 1939 r. Szklana elewacja jest częściowo wytłuczona, a ciągnące się do samej ziemi narożne witryny apteki zabito deskami. W czasie okupacji szklana ściana zostanie jednak odtworzona, parter zajmie teraz niemiecka „Gothen Apotheke”, na dachu zaś zaświeci neon reklamujący aspirynę Bayera. Kamienicę powstałą w latach 1936-1937 zaprojektowali architekci Stefan Koziński i Leon Mazalon, który był jej współwłaścicielem. W elewacjach uwagę zwracają też łukowo wygięte, pełne osłony balkonowe. Ich rzędy zdają się falować na płaskiej elewacji od strony Al. Piłsudskiego. Maria Sołtysik w książce „Gdynia, miasto dwudziestolecia międzywojennego. Urbanistyka i architektura” zwraca uwagę na pobrzmiewające w architekturze budynku echa ekspresjonizmu tzw. Szkoły amsterdamskiej. Gdynia. Fragment oszklonego narożnika kamienicy Antoniego Ogończyka-Blocha przy Świętojańskiej 122 z lat 1935-36. Projekt Stefan Koziński, Leon Mazalon. Na zdjęciu widać charakterystyczny dla Gdyni prążkowany gzyms. Fot. Jerzy S. Majewski Kamienica Orłowskich ul. 10 Lutego 5 Uchodzi za pierwszy luksusowy dom czynszowy Gdyni wzniesiony w duchu architektury funkcjonalnej. Powstał w chwili dogasania w Polsce wielkiego kryzysu w latach 1934-35 r. na zlecenie Bolesława i Genowefy Orłowskich. Autorami projektu byli architekci Zbigniew Kupiec i Stanisław Ziołowski. Architekci wprowadzili tu ostry narożnik od strony ul. Abrahama, wyróżniając gzymsy ciemniejszą barwą tynku. Miękkie, zaokrąglone motywy widać od strony ul. Abrahama w kształcie pełnych osłon balkonowych. Gdynia. Kamienica Orłowskich przy 10 Lutego 5. Projekt Zbigniew Kupiec i Stanisław Ziołowski. 1934-35. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Elewacja kamienicy Orłowskich z narożnikiem na ostro i zaokrąglonymi balustradami balkonów. Fot. Jerzy S. Majewski Kamienica Hundsdorffów ul. Starowiejska 7 Budynek projektu Mariana Maślińskiego, to jeden z wcześniejszych przykładów nowoczesnej architektury kamienicznej inspirowanej stylistyką funkcjonalizmu. Powstał w latach 1932-35 u zbiegu Starowiejskiej i Abrahama. Szeroki, zaokrąglony narożnik opięty balkonami sprawia wrażenie nieco ciężkiego. Tym jednak, co „porusza” budynek, jest wygięcie elewacji od strony ulicy. Wrażenie światłocieniowości tworzy też prążkowanie szerokich pasów tynku pomiędzy oknami w narożniku. W końcu lat 30. w kamienicy mieściły się biura dużej spółki Ferdynanda Prowe – zajmującej się agenturą linii okrętowych, pełniącej rolę maklera okrętowego i mającej w porcie własne magazyny. Jednym z mieszkańców domu był kupiec Bolesław Baczkowski. Gdynia, ul. Starowiejska 7. Kamienica Hundsdorffów. Widok w perspektywie ulicy Starowiejskiej. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia, ul. Starowiejska 7. Kamienica Hundsdorffów. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia, ul. Starowiejska 7. Kamienica Hundsdorffów. Fragment narożnika. Fot. Jerzy S. Majewski Kamienica Pręczkowskiego Skwer Kościuszki 10/12 Na naszym zdjęciu jest to budynek po prawej stronie. Jego parter przez lata zajmowało wejście do kina Polonia (przemianowanego po wojnie na Goplanę). Budowę kamienicy wznoszonej etapami w latach 1928-1937 można obserwować na przedwojennych pocztówkach. Architekt Tadeusz Jędrzejewski nadał budowli formy okrętowe. W partii narożnej efektownie połączył prostopadłościany z półcylindryczną wieżą – nadbudówką. Budzi ona skojarzenia z architekturą transatlantyków i mostkiem kapitańskim. Wrażenie to potęgują tarasy – pokłady. Jak podkreśla Maria Sołtysik w książce „Gdynia miasto dwudziestolecia międzywojennego, urbanistyka i architektura” było to pierwsze takie rozwiązanie w architekturze miasta. W latach 1935-1938 zbliżone rozwiązania, tyle że w bardziej monumentalnym i eleganckim wydaniu pojawiły się w opisanym wcześniej „Bankowcu” przy ul. 3 Maja 27 projektu Stanisława Ziołowskiego. Jednym z mieszkańców kamienicy był przed 1939 r. architekt Stanisław Żwirski, autor wspominanej tu kamienicy przy Świętojańskiej 89. Gdynia. Skwer Kościuszki u wylotu ulicy Żeromskiego. Z prawej kamienica Pręczkowskiego projektu Tadeusza Jędrzejewskiego. Fot. Jerzy S. Majewski To samo miejsce w trakcie rajdu samochodowego w 1938 r. Na dachu kamienicy Pręgowskiego widnieje neon firmy Tungsram. Zwracają uwagę opływowe karoserie samochodów. Fotografia ze zbioru Narodowego Archiwum Cyfrowego Dom Żeglarza Polskiego ul. Jana Pawła II 3 Na zakończenie chyba najlepszy przykład stylu okrętowego w Polsce. Stylu wyrosłego na podłożu funkcjonalizmu i mającego niewiele wspólnego z portugalskimi czy amerykańskimi realizacjami Streamline stanowiącymi wybujałą recepcję art deco. Kompleks budynków dawnego Domu Żeglarza Polskiego (dziś wydział nawigacyjny Akademii Morskiej) nie operuje dekoracją. Jego „okrętowość” zawiera się w układzie bryły z potężnym półcylindrycznym ryzalitem – wieżą stylizowanym na nadbudówkę statku; w płaskich dachach i tarasach – pokładach. Architektura budynku zachwyca doskonałymi proporcjami. Gorzej z detalem, który nie jest tak starannie wykończony jak to planowano pierwotnie. Wszystko przez to, że budowa rozpoczęta w roku 1938 z chwilą wybuchu wojny doprowadzona była do stanu surowego. Ostatecznie realizację ukończono po 1945 r. Projekt budynku autorstwa Bohdana Damięckiego i Tadeusza Sieczkowskiego wyłoniony został w konkursie architektonicznym. Oczywiście w tym wypadku nawiązania do architektury okrętowej są jak najbardziej na miejscu. Budynek służący marynarzom znajduje się bowiem na Molo Południowym, kawałku lądu sztucznie usypanym w morzu po roku 1934. Tuż obok zaś cumują jachty i rozmaite statki. Gdynia. Dawny Dom Żeglarza. Jana Pawła II 23. Widok od strony mariny. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Dawny Dom Żeglarza. Jana Pawła II 23. Zwieńczenie półcylindrycznej wieży – ryzalitu w formie mostku kapitańskiego. Budowę gmachu zakończono dopiero po wojnie. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Dawny Dom Żeglarza. Jana Pawła II 23. Okrętowy ryzalit – mostek kapitański. Tarasy pokłady i trapy. Fot. Jerzy S. Majewski Gdynia. Molo Południowe widziane z Kamiennej Góry. Niżej obok mariny widać dawny Dom Żeglarza Polskiego. Za nim w stronę morza Współczesne Muzeum Oceanograficzne. To pierwotnie siedziba Stacji Morskiej. Jego projekt sporządzili warszawscy architekci Leonard Tomaszewski i Juliusz Żakowski, a budowa trwała w latach 1937-1939. Wraz z sąsiednim Domem Żeglarza Polskiego była to ogromna inwestycja, ilustrująca już przy wejściu do portu nowoczesność Gdyni. Fot. Jerzy S. Majewski Polski transatlantyk MS Batory na pocztówce z lat 40. XX w. wydanej nakładem Rzemieślniczej Spółdzielni Pracy Fotograf w Gdańsku. Statek zwodowany został w stoczni Cantieri Riuniti dell’Adriatico w Trieście Fotografia transatlantyku MS Batory w porcie w Gdyni wykonana przed 1939 r. przez mojego dziadka Bolesława Kuracińskiego Mostek kapitański polskiego niszczyciela ORP Błyskawica z 1937 r. Fot. Jerzy S. Majewski Artykuły o nas O nas Pracownicy posługują się nie tylko językiem angielskim, ale również francuskim, niemieckim i hiszpańskim. Turyści, oprócz fachowej porady, bezpłatnie korzystają z Internetu i otrzymują darmowe materiały informacyjne. Od początku lipca 2010 r. przy ul. 10 Lutego 24 (w dawnym budynku PLO, gdzie obecnie mieści się także część Urzędu Miasta Gdyni) czynna jest całoroczna Miejska Informacja Turystyczna. Goście, ale i mieszkańcy mogą zaczerpnąć tu, w znacznie wygodniejszych niż dotychczas warunkach i w szerszym zakresie, informacji na temat gdyńskich atrakcji i imprez, bazy hotelowej czy komunikacji miejskiej. Jest to jedna z najokazalszych tego rodzaju placówek w Polsce, a z pewnością - najlepiej zorganizowana na powierzchnia wynosi 257 m2. Koszt adaptacji pomieszczenia wyniósł 40 tys. mogą zakupić albumy, przewodniki, bedekery i inne wydawnictwa, a także pamiątki, koszulki, pocztówki i gdyńskie gadżety. W Miejskiej Informacji Turystycznej będzie można oglądać wystawy - obecnie fotografie największych i najpiękniejszych statków pasażerskich, które co roku odwiedzają zwłaszcza podczas Open'era, ale i obecnie pytają najczęściej o bazę noclegową, gastronomię, atrakcje turystyczne czy imprezy odbywające się w mieście i regionie. Nie brakuje też pytań zaskakujących, np. gdzie można pożyczyć suszarkę:)).Informacja jest czynna cały rok w następujących godzinach (tel./fax 58 622 37 66).:w sezonie, tj. od do poniedziałek – piątek sobota, niedziele i święta sezonie, tj. od do poniedziałek – piątek sobota niedziele i święta – nieczynne Go to content Search the Digital Archive resources: Detailed description: Fotografia z okresu okupacji niemieckiej, przedstawiająca budynek na skrzyżowaniu ulic 10 Lutego (Herman-Goering-Strasse) oraz 3 maja. Obiekt z pogranicza modernizmu funkcjonalnego i stylu międzynarodowego. Forma kubiczna, złożona z dwóch brył różnej wysokości, wyróżniających się zaokrągleniem boku. W partii przyziemia znajdują się przeszklone witryny, ściany pokryte są płytami z czarnego granitu. W wyższych kondygnacjach elewacja regularnie przepruta szeregami okien o podziale na pięć prostokątnych pól. Ściany pokryte są płytami z białego piaskowca. Na parterze budynku mieściła się kawiarnia „Cafe Bałtyk”, pod okupacją niemiecką przemianowana na “Cafe Berlin”- widoczne szyldy z nazwą w pasie między-kondygnacyjnym. Zdjęcie eksponowane w części “Wyobrażenie ikoniczne” na wystawie “Co widzisz?” w Muzeum Miasta Gdyni w terminie r. Additional information: Author: Janusz Uklejewski Date: 1940 - 1944 Signature: MMG/HM/II/2209/3 Measurements: 6,1 x 9,0 cm Material: papier License: CC BY-NC-ND PL Discover other collections: Zachęcamy mieszkańców do składania wniosków o nadanie Identyfikatora Mieszkańca Gdyni oraz potrzebnych dokumentów osobiście w Biurze Obsługi Klienta Strefy Płatnego Parkowania Zarządu Dróg i Zieleni w Gdyni przy ul. Tadeusza Wendy 15 lub mailowo na adres: identyfikator_niedzielny@ Szczegóły na temat Identyfikatora Mieszkańca Gdyni uprawniającego do bezpłatnego postoju w Śródmiejskiej Strefie Płatnego Parkowania w niedzielę znajdziemy w zakładce PARKOWANIE -> IDENTYFIKATOR MIESZKAŃCA. Kontakt z Biurem Obsługi Klienta Strefy Płatnego Parkowania: Biuro Obsługi Klienta Strefy Płatnego Parkowania ul. Tadeusza Wendy 15 (wejście z prawej strony budynku) 81 – 341 Gdynia tel. 58 764 40 00 (sekretariat) e-mail: spp@ tel. 58 764 40 21, 58 764 40 22 Godziny otwarcia: poniedziałek 9:00 – 17:30 wtorek – piątek 7:30 – 15:00 Informacji udziela również Gdyńskie Centrum Kontaktu: tel. 58 626-26-26

gdynia ul 10 lutego 24